1869 yılında Alman biyolog Ernst Haeckel tarafından ortaya atılan ekoloji, doğada yaşayan canlıların birbirleriyle ve yaşanılan çevre ile ilişkilerini inceleyen bilim dalıdır.19.yüzyılın başlarında bitkilerin dağılım coğrafyasında çalışmalar yapan Alman bilim insanı Von Humbolt tarafından kullanılan ekosistem ise küresel bir düzeni ifade etmekledir. Birbirlerine etki yapan organizmalarla bitki, hayvan kaya ve toprak gibi fiziksel çevre faktörlerinin bir arada bulunduğu herhangi bir doğa parçası bir ekosistemi oluşturur.

(Kışlalıoğlu ve Berkes 2003,s.32-42)

Ekosistemlerin en küçük parçasına verilen zararın tüm sistemi çöküşe götürebileceğini anlatan ekoeleştiri, tüm insan bilimlerinde ikiliğe dayanan düşünce kalıplarının ve söylemlerin temelden değişmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Disiplinlerarası çalışmanın sağladığı çok boylu yaklaşmalar sahip ekoeleştiri en önemli temel ilkelerinden biri insan ve insan olmayan tüm toplulukların insan merkezli olmayan bir bakış açısıyla incelenmesidir. Ekoeleştiri insanların tüm canlıların aleyhine geliştirdiği davranış ve düşünce kalıplarını değiştirmeye çalışmaktadır. Doğada var olan canlıların yaşam haklarına saygıyla yaklaşılması gerektiğini savunan ekoeleştiri bu yaklaşımı ile doğaya içsel bir değer atfetmektedir. (Oppermann,2012, s.15).1990’lı yıllardan günümüze kadar olan gelişimine bakıldığında ekoeleştiri birçok düşünce yapısının oluşması ile farklı evreden geçmiş olduğu görülmektedir. Bunlardan en etkili olan Norveçli çevre filozofu Arne Naess’in geliştirdiği bütünsel evren görüşüne dayanan ‘Derin Ekoloji’ akımı ve Aldo Leopol’un ‘Toprak Etiği’ fikridir.

Devamını okumak için TIKLAYINIZ