Yalan değil seni sevdim! Hem de öyle sevdim öyle sevdim ki, bu aşk yüzünden kendime bütün kötülükleri dost edindim. Acı çektim günlerce, çekiyorum da. Bu öyle bir acı, öyle bir acı ki, hiçbir çocuk yüreği dayanamaz bu acıya, dayanamadı da zaten. İçimdeki çocuk her sabah sensizliğin acı hisleriyle uyanmaktan yorulup, bir gece bir daha uyanmamak üzere gömüldü acıya, benim gömüldüğüm gibi. Ve onun için başka bir sabah daha olmadı. Bu kahpe dünya, bu kahpe insanlar, ona öyle uyanmamak onun için en güzel kurtuluş oldu. Kurtuluşunun zaferlerini kutluyor şimdi !.

  Yalan değil, seni sevdim!. Hem de öyle sevdim, öyle sevdim ki; bu sevgimin büyüklük boyutlarını anlatacak hiçbir söz, hiçbir kelime yok. Varsa da ben anlatamam. Sonuçta yeteneksiz bir âşıktım ben. Hiçbir yasak tabelasını ezmeyecek kadar yeteneksizdim. Oysa senden önce hiçbir yasağım olmamıştı. Seninle başlayan yasaklar, seninle çoğalan acılar ve yokluğunun buruk sıkıntısıyla yaşaran gözlerimin ıslaklığıyla boğuşarak geçip gidecek hayatım, bilmem nereye kadar.

  Yalan değil, seni sevdim!. Ama böyle incitecek, böyle tüketeceksen beni çek git benden, çek git ve senle büyüttüğüm hislerimi kirletme.

Yalan değil, seni sevdim! Sense hala bütün inatçılığınla, çekiyorsun gözlerini benden, çekiyorsun kendini benden. Öylesine taşlaşmış ki yüreğin, ömrümün yarısını feda etsem de yontmak için kalbin, bir adım dahi ilerleyemem...

  Neden böyleyiz, neden uzlaşamıyoruz seninle? Neden şu insanlar hep aramızda? Senin insanların, benim insanların, bizim insanlarımız. Neden biz olamıyoruz? Tanrımın bana sunduğu kötü bir oyun muydu bu? Bir oyuna mı kaptırmış kendimi, bu kentin soğuk yamaçlarında? B u iğrendiğim kentin çıkmaz sokaklarında? .

  Peki, ne olacak, ne kadar sürecekti bu oyun? bir sonu olmalıydı, bir son, ne zamandı bu son. Şimdi sana sesleniyorum, artık bu oyunu bitirmelisin. Ya beni al, yada çek git !. Sana zaferler içinde boğulacağın bir hayat sunuyorum. Yeter ki, çek git! . Benim senle kurduğum dünyama dokunma. Yaram yanması, hislerim incinmesin, duygularım kirlenmesin...

  Yalan değil, seni sevdim! . Hem de öyle sevdim, öyle sevdim ki, sevgim yüzünden, yok oluşumun iplerini kendi ellerimle çektim. Senin çekip gitmene gerek kalmadan !.

Artık olmadığım bir dünyanın içindesin. Gününü iyi tut, kendine iyi bak ve rahat uyu. Beni düşünme, ben değişmeyen hislerimle, dokunulmayan bir dünyaya götürüyorum bizi. Yüreğimden beynime sızan bu acı, bu aşk, beni daha fazla yaşatmıyor bu kentte 

                                                                                                              AYŞE AYGÜN/   2001