Üç-beş gün sonrasını düşündükçe sızlıyor yüreğim. Varlığın olmayacak,  sen olmayacaksın, biz olmayacağız. Ayrılığın çanları zamansız  vuruyor , yeni yakalamışken zamanı korkum geçici ayrılıktan değil, sensiz , nefesinsin,teninin sıcaklığını hissetmeden geçireceğim günler adına. Ellerimin zamansız titreyişi, gidişim yanından gözlerimi alıp uzaklara. Yanındayken bile hasretini çekerken, yokluğunun bırakacağı izlerle yetinmek sence avutur mu beni. ?

  Belleğini yitirmiş bir alet gibi hiçbir işe yaramayacağım. Beynimin içinde çalışan üç-beş hücreyle hayata kaldığım yerden devam edeceğim. O yeşil gözlerin cam kırıkları gibi dağıldıkça evrenime, yanında ısınan canımın parçaları buz kesilecek. Değil sıcak mevsimler, hiçbir samimi gülüşün ısıtmayacak beni. Buna inana “güven”  senin tek tesellin olsun Az önce önce duyduğum sesinin rengiyle artan gülüşlerim, yitirilmiş boş tebessümlerle bütünleşecek bunu biliyorsun. Yine de hislerimin değişimsiz, uzun vadeli yaşayacak yokluğunda. Yanında hissettiğim titreşim ve heyecan duygusu, buluşma anlarında mideme yapışan kramplar, seni düşündüğüm her an yenileyecek kendini. Bitmeyecek bir hasretle büyüyecek özlemlerim, büyüyen özlemlerimle yaşatacağım seni. Yanımda olmanı çok istediğim anlar olacak, aynı şehri paylaşırken, ayrı geçirilen zamanları düşündükçe hayatın bana sağladığı bu yoğunluğa ve sana ayıramadığım zamanlara küfürler basacak ve avutmaya çalışacağım kendimi. Tüketemediğim “of”ların sıkıntısıyla rahatlamaya çalışsam da olmayacak rahatlık. Olmayacaksın kısacası. Bütün bir yaz sensiz geçecek. Sevdiğim şehre ihanet edeceğim, mevsimlerin çabuk geçmesini isteyerek. İhanet edeceğim mevsimlerime…

  Gideceksin sabah yapılan kaçamak kahvaltılarım olmayacak, şirketleşmeyeceksin uykusuz kalmaktan. Geç kalışlarım olmayacak beklemeyeceksin beni. Ben olmayacağım yani yanında. ekmeğine peynir sürmeyecek, çayımdan yudumlarken kızmayacağım sana . Ezberlemeye çalışırken ellerindeki izleri, damarlarının dağıldığı noktaları, iz sürmeyecek gözlerim ezberleyemeyeceğim seni   ,ruhumu hasta edip gittin ,her felaketimin kayıtsız sorumlusu olan bu şehir ,belki yokluğunda iyileştirir beni.

                                                                                                 AYŞE AYGÜN /2001