Şimdi yoksun olmadığın bu şehir gözümde büyüyor. Ellerinin sıcaklığıyla yetinmeye çalışırken, yetmiyor soğuyan sıcaklıklar. Gözümde büyütüyorum seni sığıntım oluyorsun hayata dair. Pervasızlığın içimi acıtıyor. Yüreğim yokluğunun bıraktığı özlemlerle büyüyor. Gelsen, gel desen bu kadar özlemem seni. Özlemlerimin annesi oluyor yeşil gözlerin. Olmadığın yağmurlarda ıslanıyor kirpiklerim sıkıntım boğazımda düğümleniyor. Döküntüsüz yaşamak isterken baharı, dökülüyor, sevgi adına biriktirilmiş içselliğimin sakladığı bütün gizli duygular.

        Şimdi yoksun, bilmediğim, o gittiğin kentin samimi çocuğusun.

Bense bıraktığın gibi değilim, uzaklılıklara rağmen uzun seneler yaşamışçasına yakınım sana. Bu yakınlık yıkıntılarımı çoğaltıyor. Kâbuslar görüyorum, rüyalarımın çöllerinde susuz bırakıyorsun beni, katilim oluyor gözlerin düşselliğimi kirletiyor umutsuz düşlerim. Oysa bütün siyahî renkler varlığının gelişiyle yok olmuştu. Tuttuğum ellerinde çoğalmıştı renklerim, sarılar, maviler, yeşiller. Yalnızlığının sükûnetini bozdun merhametsiz mevsimlerde. İstenilen küçük bir ışın parçasıydı, sevgi adına. Sunduğun ışıkla çoğalmıştı yıldızlarım. Seninle büyümüştü küçülen yüreğim. Öylesine istiyordum ki seni içimdeki çocuk utanıyordu.

         Neydi? böylesi çabuk benimsenmemin nedeni! Sanki kırk yıllık eşimdi varlığın yanımda. Kendime sorduğum sorular, cevapsız bırakılan şıklara rağmen yine de mutlu ediyordu senden gelen küçük bir ışın parçası. Küçük ışınlar yetiyordu avutmaya beni. Oysa ben kendimde kurduğum yasak duvarlarıyla geri kalan hayatımı sıkıntısız ve sükûnetle geçirmek adına savaşıyordum. Savaşım insansız, aşksız yaşamak adınaydı. Savaşlarımda yenildin. Yenilgimin adıydı insanlığın. Kimseye vermediğim bir yalnızlığım vardı. Boşluğunda kıvranıyordum acıların. Acıyı nefes gibi samimi bir içtenlikle içime çekiyordum. Çevreme verdiğim mutluluğu aslında içimdeki çocukla hiç tanıştırmamıştım.

"Yıkıl dünyam, vur kendini bir daha, bu son vurgunun olsun. Acıtacak seni zamanla. Sen bütün yaşanacakları bile bile vur kendini en güçlü kadınlığınla. Sen güçlüsün her acının Üstesinden sevginle, değerlerinle gelirsin. Sana gelen bu son insan ne kadar sevgiyle geliyorsa, sende kendini zorla ve git ona. İhtiyacım var değil mi her insan gibi zammı zaman sevgiye. Sevgi! Neydi senin sevgi anlayışım, sor bir kendine. Biliyorsun sevginin anlamını? Değildi sadece yürek dolusu sıcaklığıyla sarılması sana, güvenli ve güçlü hissetmen kendini onun yanımda. Göğsüne yasla

Kulaklarını ve dinle kalp atışlarımı. Hissediyorsun değil mi senin yanımdayken dizlerinin nasılda titrediğini. ... Biliyorsun en az sevginin anlamamı bildiğin kadar bu duygularında bir bahar fırtınasız, mevsimsiz bir yağmur gibi geçici olduğunu. Mutluluklar uzun sürmez güzelim kendi yorma hiçbir şey sonsuza dek seninle değildir. Sen yinede hiç bitmeyecekmiş gibi yaşa ve sev onu. O seni bitirse de sen sevgiyi hiç bitirme yaşanılacak en güzel duyguları yaşa tüm doyumsuzluğuyla. Acı senin için vazgeçilmez bir tutku unutma, karamsarlık değil seninki, karamsar değilsin, sadece görebilecek kadar tecrüben var hayata ve acıya karşı. Onun için karşı koyma duygularına yaşa ve bitmesi gerektiği yerde bitir ama bitme bu sana yakışmaz .... "

  Bütün   bu düşüncelerimin ardından düşündüğümde seni, duygularım soğuk bir sıkıntı içinde boğuşuyor. Ellerimi tuttuğunda ısınıyorum. İçim sana karşı beslediğim, sorduğunda adsız bıraktığım tuhaf duygularla dolu. Duygularımın esiri olmaktan korkuyorum. Ne olduğunu bilmiyorum ama sana karşı kendimi koruyamıyorum, duvarlarım yıkılıyor. İsteksiz başladığım günleri unutuyor ve sana gün günden bağlanıyorum. Seni senle olmadığım zamanlarda da hissediyorum. İşte bu yürek sıkıntısı zaman zaman bana sunduğun yakınlıkla azalıyor. Öylesi hızlı yaşatıyorum ki seni, bende başım dönüyor. Alt Üst olmuş bir hayat ve yıkılan duvarlarımın enkazları altında kalan ben…

Ayrılık sonraları mideme giren kramplarla boğuşuyorum gün boyu. Bu biraz acı veriyor, biraz heyecanlandırıyor beni. Seni düşündüğümde içim titriyor. Ne yaptım bana bilmem ki sevincim, derdim, karışıklığım hiç bitmiyor. Şimdi iki damla gözyaşım var yüreğimde kanarcasına akan, birinin adı sen, diğeri bende kalan.                                                                                                                                           

                                                                                                           AYŞE AYGÜN / 2001