Yazmamı istiyorlar. Bırakmamalıymışım duygularımı boşluklara.

Boşluklar… Etrafımda bunca boşluk varken neyi tutabilirim ki yüreğimde? .

Ellerimin gücü yetmiyor yüreğimden akıp gidenlere          .

         Gidenler …

         Gidenlere selam olsun kalanlar bizimle aynı nakaratı defalarca söylemenin istikrarı bir nebze olsun azaltıyor boşlukları. Tutunacağım bir şeylerin var olduğunu hatırlatıyor bana Nerde kalmıştık diyerek tekrar başlamak istiyorum bu hayata kaldığım yerden. Kalanlarla...

Nerde kalmıştık? Hangi acı yumruğunun izini bırakmıştı yüreğimizde, hangi acıydı ki bu bizi küstürmüştü kaleme, kâğıda ve o istikrarlı sözlerden bu güne değin söz edilmemesine.

  Acı acılarımız   sonraki bir öncekini hatırlatmayacak kadar yüklü ve bunaltıcı

geçiyor. Giderken bir başka dostuna bırakıyor kendini. Hiç aklımızda ve kontrolümüzde olmadan başka bir yerde, başka bir insan yapıyor bizi. Hükümsüz kalıyoruz yani yaşantımıza. Yine de tutunuyoruz hayata, dünyanın koca bir boşlukta tutunduğu gibi bir şeylere. Yaşantımıza hükmetmemize izin vermeyen o güç, dibini de görmemize izin vermiyor boşlukların. Başarma inancını yükleyip belleğimize savaşmamız, istiyor, acının bir başka dosta bırakması için yerini düzen bozulmuyor yani, gidenler ve kalanlar… ve yeni bir hayatın başlangıcı. Süregelen bu oyunu kurallarına göre oynamaktan başka çare kalmıyor bize.

Kurallar...

  Yıkmayı kendimize ilke edindiğimiz büst1erin asi çocuğu. Değiştirmeyi istediğimiz her şeyin aslında hiç değişmeyeceğini görmemiz bize zaman kaybından başka hiçbir şey sağlamıyordu. Kanmanın ve kandırmanın gücü sınırlarla belirlenmediğinden, istediğimiz gibi kullanıyorduk zamanı. Küreklerin boşa çekildiğini görmeden, görmeyerek yine kandırmıyor muyduk kendimizi…

  Kurallar belli kaptanın kim olduğu da… Ya kuralına göre oyna ve kazan bu oyunu, yada kuralsızlığının bedelini ödenebilecek en ağır cezayla öde.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             AYŞEAYGÜN/  2004