İçimden bir şeylerin tarihini siliyorsun. Kırgınlığımın artışına sebep tutamıyorum seni. Çünkü sen bendeki seni bilmiyorsun. Gülüşündeki sadeliğin var oluşuyla yaşadığımı da.Yıkıntım yılgınlık bırakmıyor bana ve yaşantıma kattığın anlama. Acılar çekenlere verilen ödüldür. Seninle ödüllendirilen kalbimin ödüllerinden vazgeçemiyorum…

Gidiyorsun…

Ardında bıraktığın sıkıntılardan bir haber gülümseyişinle, her zamankinden daha sıcak izler bırakarak…Hangi avuntuyla sakinleşir bu yürek bilinmez. Bilinmezliklerinim sebebi oluyor yine varlığın…Kim bilebilirdi gidişinin beni bu kadar vuracağını. Elim ayağım, yüreğim olacağını. Kendime bile itiraf edemediğim bir aşktın sen,kendime bile bugün itiraf ettiğim bir aşktın sen…Yılların geçmişliğinde uzun yıllar yaşattığım insanımdın sen…

Ruhum ve yüreğim bedenime hükmediyor ve olabildiğince acıyla yükleniyor. Bu yükleniş an an güçsüzlüğümü artırıyor. Titreyen eller, yanık kokularını aldığım bir yürek ve yangından kalan kırıntıları, ağırlığını bedenime hissettiren bir ruh bıraktın ardından.Buda geçer diyebileceğim ağrılar üzerinde bir dağılmışlığın sebebi oldu şimdi varlığın.Yorgunluğumun kralı oldu bendeki anlamın. Hep bana ait olduğunu düşünürdüm oysa. Hiç benim olmadığın acısıyla yüzleşiyorum şimdi. Aitsizliğin nefes alışlarımı sıklaştırıyor. Suda saatlerce gömdüğüm kafamı çıkardığımda kalbimle birlikte aldığım nefes gibi çoğalan bir nefes darlığı…Nasılda fark etmemişim ellerinin, gözlerinin ve gözlerinin derinliklerini. Madde ötesi sevmişim seni, hayranlığım yüreğine ama ne fayda...

Seni kaybediyorum…

Bir başka yüreğe bedellendiğini duymak ölçüsü oluyor seni kaybedişimin.

Katil olduğunu bilmeden cinayet işliyorsun…

Ve suçlayışlarımın sebebi olduğunun farkında bile olmadan…

                                                                                                             Ayşe Aygün / 2006