Bunca acı senin için çekiliyor sense öyle yapancı geliyorsun ki ban, bir daha seni görmeye çekiniyorum ve çekiyorum gözlerimi üzerinden. Beklide sen benim için yaratılmadın, beklide sen bana hiç ısınmadın. Ve ben bütün bunları bile bile bütün inatçılığımla kalbimi acıtıyor ve istiyorum seni. Öylesine alçalıyor, öylesine zayıf düşüyorum ki karşında, utanıyorum. Sevginin bütün yollarını deniyorum, kalbini avuçlarımda hissedebilmek için bütün çıkmak sokaklarını. Girdiğim yollarda bir daha çıkamayacağımı bile bile. Hiçbir anlam veremiyorum soğukluğuna, anlayışsızlığına kendimi sana karşı büyük bir aşkla büyüttüğümü bile bile,  tek bir kelime dahi konuşmayışına.

   Şimdi düşünüyorum da uzun geceler boyu beni sevdiğini düşünmekle kendimi mi kandırdım yoksa?  Şimdi senden uzaklaşıyorum 3-5 gün görmeyeceğim seni, duymayacağım sesini, solumayacağım nefesinin gezindiği oksijeni. Kısa bir süre için çekiyorum kendimi senden. Beklide özlemeyeceksin beni biliyorum. Soğukluğunu umursamıyor, bütün inatçılığımla seni özlüyorum….Bakma umursamayışıma yaralı köpekler gibi ağrıyor her yanım. Uğuldayan kalbimin sesiyle bozuyorum gecenin sessizliğini. Boğuşuyorum sensizliğin saatleriyle

  Sensizlik!..

  En çok kullandığım kelime olsa gerek. Artık yoruluyorum yoruyor beni anlam veremediğim düşüncelerle boğuşmak. Şimdi yokum, sensiz  bir semtin titreyen gecesinde , sokak  düşkünü köpeklerin uğultularıyla sabahlıyorum. Kalbim gibi yaralı, kalbim gibi içiten ağıtlar kusuyor, fakir bu semtin kaldırım taşlarına! Onlara acıyorum en az kendime acıdığım gibi… Şimdi yokum sokağında. Delirtiyorum zamanı delirtiyorum düşlerimi, düşündükçe soğukluğunu. Ve yine kötümser çocuğu oynuyorum. Bu kaçıncı oyun, kaçıncı açılıp kapanışı perdenin. Yokluğunda gün hep böyle geçecek biliyorum. Oynanan kötü oyunlar, delirtilen zamanlar ve olumsuz düşüncelerle hayatım hep bir sallantıda olacak.

                                                                                                                  Ayşe AYGÜN /1999