Demek gidiyorsun, git!...

Bunca acı, bunca sıkıntı, bunca kalp yorgunluğu, senin için çekilme dimi? ...  Geçirilen zulüm dolu sıkıntılı zamanlarda da yoktun zaten. Demek gidiyorsun, demek senin için bu kadar kolay, büyüdüğün bu sokakları apansızca terk etmek. Yokluğunla yok oluşumu izlemek. Nereye bıraktın bilmem ki kalbini bu kadar acımasız olabiliyorsun?

Artık senin için ağlamayacağım, kanatmayacağım kalbimi, tüketmeyeceğim kendimi. Bunca zamandır senindim yaraladığın yetmez mi? Bütün değerlerimi yitirdim, seni bitirmedim. Şimdi sende olmamalısın. Beni bırakmak kadar kolay olmasa da seni bırakmak artık olmamalısın…

  Demek gidiyorsun, ne diyebilirim ki !...  sana gitme desem de faydasız, sen senin için çizilen yazgının üzerinden sahte yalanlarla dolu yeni bir dünyaya, benim acıya battığım gibi batacak, belki de beni unutacaksın… Sana çıkartmamalıyım aslında gidişinin faturasını sana kızmamalı, kırılmamalıyım… İstemezsin sende bilirim çocukluğunun saklandığı bu sokakları, beni terk etmeyi. Zorda olsa, sessizlik içinde de olsa, yaşatıyorduk işte birbirimizi. Artık o şansımızda olmayacak, olsa da olmayacak. Bir kışı daha geçiremeyeceğiz seninle. Etrafımızı saran beyaz sessizlikle birleşmeyecek ayak izlerimiz ve olmayacaksın bir daha.

                                                                                                                       AYŞE AYGÜN / 1999