İçimde büyüyorsun. Dağıtıyorum sevgi üzerine kurulmuş bütün sözcükleri senin evrenine, yüreğinle büyümek adına.  Bütün mantık hücrelerim durdu. Kullanamadığım mantığımla boğuşuyorum. Dert ediniyorum zaman zaman seni kendime, derdimi seviyorum. Canımın yaprakları dökülüyor, olmadığın bu şehrin çıplak kaldırımlarına. Eziliyorum, varlığının yokluğunda yaşatıyorum ezilen insanlığımı. Sanma uzaksın, yaşamın rengini hissettirdiğinden beri yakınımsın.  Hislerimin adı yok isimsiz yaşatıyorum seni içimde, umudum yok senli bir geleceğe dair, umutsuzluğumda. Kuruntusuzum içim rahat.  Ortasındayken harcanmışlığımın içimde dolaşıyorsun. Biraz geç kalmışlığım, biraz ürkek gençliğimsin. Bırak dökülsün sevdan gözlerimden, en çok ağlamak yakışıyor bana... 

Kalemimdeki hüznü kıramıyor ellerim. Umutla başladığım her cümlenin ardından hüzün dökülüyor. Biliyor çünkü her mutluluğun davetsiz misafiridir hüzün.  Ne zaman geleceğini bilmediğim bir hüzün yaşatır yine de insan yaşanılacak küçük mutluluklar adına.

18 saat sonra yine tutacağım ellerini, üşüyen ellerimi ısıtacaksın, samimiyetini bilmeden duygularının, avutacağım yine kendimi. İsteksiz geçirdiğim anlar olacak yanında isteksizliğimi belli etmeyeceğim yine. Samimi olmadığım anlar olacak yani, sen bilmeyeceksin. Ardından ayrılık olacak ve uzun bir müddet görmeyecek gözlerimiz birbirini. Olmadığın anlarda daha çok isteyeceğim yanında olmayı, ben uzak kaldıkça özlüyorum seni.

                                                                                   AYŞE AYGÜN/  2001