İçimin yapraklarıydı yeşil gözlerin.  Yapraklarımı koparıp gittin. Kanayan dallarımdı ardında bıraktığın. Gittin… Hiçbir şey beklenilen gibi olmadı. Beklentilerimin sonu oldu uzaklığını bana hissettirmen. Uzaklıkların yakınlaşmasını umut ederken sen sağlam temeller atıldığını sandığın bu birikimin her an kopmaya hazır bir ipin ucunda olduğunu yaşattığın o an yine çöktü yine kaybettiğim sandığım yalnızlığım. Ardından yazdığım bütün mektupları küle çevirdim.

Susuzdum, aslında abartılarımın sonucuydu yıkılışım. Yaşayamam sandığım sensizliği yaşıyorum şimdi. Hem de ne zaman biteceğini bilmeden. Kızdığım şeyleri yapıyorum. Ölümün hayatta ki yüzü olduğuna inandığım aşkın beni öldürmesine izin veriyordum. Durmadan öksürüyordu yüreğim, hışırılarım çevremdekileri rahatsız ediyordu. Kutuptu varlığının olmadığı bu şehir, üşümenin ötesini yaşatıyor titriyordum.

  Yokluğun bazen yakıyor bazen titretiyordu işte beni böyle. Büyük aşlarla bir tutuyordum kendi, Leyla’ydım, Aslı’ydım Şirindim, bendim inanmadığım gerçekliğin insanıydım işte. Âşıktım. Ekmeksizdim, açtım, susuzdum. Dizlerimi dövüyordum, tuttuğun ellerim kanıyordu. Huysuzlanıyordum sensiz geçirilen her sabahta. Büyüyen öfkemle gözlerimin rengi değişiyordu.  Düşüncede kötü ruhlar, rüzgâr uğultularıyla sarıyordu beni susmayan bir ses vardı, çığlıkla çığlığa isteniyordun…

                                                                                                      AYŞE AYGÜN/  2001