Yüzümü saklıyordum,

korkunun şehveti sarmış karanlık dünyamı

Suyunu çekmiş denizler kadar yüklü gözlerim ağlayamıyordum

Tenime yapışan kurumuşluk, sararmış yaprakları kıskandırıyordu

Başım dizlerimin arasında umutsuzlukla çırpınan düşüncelerim yüzüme yansıyordu

Bu yüzden yüzümü saklıyorum insanlardan

Umutsuz olduğum zamanlarda yaptığım gibi yine

kendimi karanlıkların prensesi sanıyordum. 

Benim için geçirilen zamanların hiçbir değeri yok.

Yaşadığım acı ile savaşırken zamanın nasıl geçtiğini bilmiyorum.

Ne zaman bitileceğini bilmediğim bir acıyla savaşmaktan daha kötü ne olabilirdi ki.

Az önce yine ağladım acım için.

Gözyaşlarım yoktu, gözlerimi sıktım, dudaklarımı ısırdım, içimi ağlattım.

Ne kadar kolay geliyor sana dudaklarında alaylı bir gülümseme ile bana acıyorsun beklide.

Çok çaresizim sıcaklığını hiçbir zaman hissedemeyeceğim düşüncesi beynime yerleştikçe,

İçimdeki sıkıntı daha da çoğalıyor.

Oysa o kadar yakınsın bana bir o kadar uzak.

Sığınıyorum sevginin solsuzluğuna ve unutuyorum uzaklıkları.

Umutsuzum ne kadar sığınsam da sonsuzluğuna inandığım değerlerin

sensiz hiçbir değeri yok. Karmakarışığım çelişkiler içindeyim boğuluyorum,

boğazımdaki ipin ucu sende….

                                                                        AYŞE AYGÜN /2001