Silinmeyen bir şeydin sen,

Kan kırmızı tadındaydı sevdan,

Aşkın canını acıtacak kadar imkânsızdın

Ve imkânsızlıklarımı öncesi olan gerçeklerim gibi benimsetiyordun sen

Güçlüydün,

Güçsüzdüm sana kaşı

Kimdin sen; hangi şehrin ürkek çocuğuydu yüreğin kimdin ve ne işin vardı benim yüreğimde?

Kimsenin giremediği bu şehre nasılda böyle rahat giriyordun,

Yazgım diyebilecek kadar yakın, yazgısızlığım diyebilecek kadar uzaktın Çelişkilerimi çekiştiriyordun ha bire kendine

Susmamı ve kabullenmemi kolaylaştırıyordu cesaretin

Yaptığım onca muhasebenden sonra yine çıkışı kendine bağlatıyordun, Bağlandığım bir şeydin sen

Ekmek gibi... Su gibi... Nefes gibi...  Zorunlu bir alışkanlıktın alışkanlığımdın.

Öylesine gerçek ve içten yaşatıyordun ki beni çekemiyordum kendimi senden,

Öyle bir ben yaratıyordun ki benden vazgeçemiyordum yarattığın benden. Beklentilerimi erteletiyordun hep bir ertesi güne yinede vazgeçemiyordum senden

Vazgeçilmez bir şeydin sen...

Vazgeçilmezimdin .

                        AYŞE AYGÜN /  2003