Kaybolmuşluğumun yıkıntılarını yaşayarak,

Uçurum kenarlarında parmak ucu mesafelerle yol alıyorum

Dargınlığım hayata, daralmış cümleler kurduruyor bana

Garantisiz bir hayatın topal yollarında

Daha ne kadar tutunabilirsin ki güvencesiz ellerin sıcaklığına

Ne kadar sığınabilirsin gülümseyen yüzlerin gerçeksizliğine

Her gün bir şeyler daha kaybetmek

Ve yenilginin tuzlu sularına alışmak

Daha ne kadar ayakta tutabilir ki seni

Son sekmelerini yaşıyorum hayatın

Tek bir darbe gelse…

Belki büyütüyorum hayatın sunuşlarını,

bana yansımalarını

Bıraksam adam gibi yaşamayı,

ince düşüncelerin hassasiyeti ile yoğrulmayı

Sürükleneceğim hayatın düzenine

Düzenine uyup hayatın düzensizleşsem

Yani çıksam insan olmak için insanlıktan…

                           AYŞE AYGÜN / 2008