Biter mi gece
doğar mı aydınlık,
Isıtmıyor güneş,
Üşüyorum!
Ne zaman örüldüğünü bilmediğim duvarlar arkasındayım
Önümde gece, göğümde bulut...
Bedenimden ayrı
yokluk içinde sallanıyor kalbim....
Ilık meltem rüzgarları yok
Durgun, sakin ve yorgunum ...
Bitmiyor gece, doğmuyor aydınlık
Kendimi bulmuşken, kendime uzağım
Kimsesizim, sessizim, dengesizim...
Sıkışmış kelimeler duvarlar arasına
Kalemim kırık, yazmıyor bir hece
Saklambaç oynuyor çocukluğum
Tutmuyor elimden
Hangi taşı kaldırsam altında gece
Fısıldıyor ay,
yıldızlar çözümsüz bilmece...
Gözlerimde gece hüznü,
gökyüzünde güneş,
Kaldırımlar kar soğuğu...
Bahçemde donmuş  çiçekler
Mırıldanıyor pencere önlerinde solgun ezgiler
Dudaklarımda soğuk bir nefes
Kulaklarımda dost sesleri
Kahkalar kırık, sözler keskin
Okunmuyor en güzel kitaplar,
Ellerimde  boş kağıtlar,
gözlerimde sessiz sinemalar...
Acıtıyor yokluk vurguları
Her sabah bir umut,
Her gece binlerce hüzün..
İçime işlerken yok oluşum
Dilimde yenilginin tuzlu tadı
Zafer Çığlıkları atıyor,
pervasız, küstah, acımasız
Ne zaman biter gece
Ne zaman doğar güneş
Sessizliğin içinde savrulurken kalbim
Isıtmıyor içimi gün ışıkları...

                             Ayşe AYGÜN /14.01.2019