Varlık; kavramsal olguların kaosunda sıkışan ruhunun nefes almasını sağlamak yerine, yetisini yenilginin dipsiz kuyularına teslim ediyor. Sezgisinin sesine güvenmenin duygusal bir zayıflık olduğunu düşündüren zihnini susturamayarak ,kendi karanlığının aydınlanmayan yanına sıkıca tutunuyor. Yarattığı bu yanılgının içinde pervasızca savrulurken,bastırılmış bilinçaltı bilgilerinin yoğunluğunda boğuluyor. Tin’in evrensel yolculuğunda yönettiğini zannettiği oyunun oyuncusu olduğunu unutarak,oyunu yeniden kurmanın varolan yaratımın gerçekliğini değiştiremeyeceğini düşünemiyor. Sezgilerinin ışığında ilerlemek yerine, varolan yapının yıkılıp yeniden yaratım yapılamayacağı gibi; yapının bilinç katmanlarına paralel ilerlediğinin idrakına varamayarak sonsuz bir döngünün evreşmeyen yanında kalıyor… İlerlemenin , alt bilinç katmanlarını tetikleyen olumsuz kavramların kargaşasında kalmak yerine, zihni susturarak kalbin olgunlaşmasını sağlamak, sezgilerin aktif kullanımını etkinleştirecektir. İşte insan olmanın en önemli ayrımı da burada kendini gösterecektir. Zihni susturup, sezgilerine kulak vererek, kendi gerçeğini sevgi ile kucaklaması kendisi için inşa edilen yapının anlamsızlığını, anlamlı kılmak için gerekli olan olgunluğa ulaşmasına katkı sağlayacaktır.
                                                                                                                                                                                     09-11/03/2025/Ayşe Aygün